Vevurius, Vevurius, koning van Tenturius

Vevurius, vevurius
Koning van Tenturius

Tenturius 
Een vrij kaal schiereiland in een zee met schuim
Een landtong uitgestrekt in zee
Hard, scherp afgetekend bruin geel ten opzichte van de grijsblauwe zee
Een vuurtoren daar
Baken van licht

Maar vooral een waarschuwing voor de zeevaarders
Kom niet te dichtbij
De puntige punt van het land zal je doorboren
Een stalen neus als op de laars die Italië heet.

Vevurius lijkt een heetgebakerd mannetje
Met een zwarte snor
Mager, tanig en klein van stuk
Zo verschijnt hij af en toe
Om dan weer te verdwijnen in de misten
Als ware het een spookbeeld

Maar vooral is Vevurius een force of nature
Die Tenturius regeert
Die een ieder de stuipen op het lijf jaagt
Zodat er niets of niemand leeft

Vevurius pakt de ruimte
Verzengend
Mysterieus en onzichtbaar
Beklemmend
Heel aanwezig

Op een dag voer er een boot
Met tien opvarenden
Ze meerden aan en liepen vol verwondering dit merkwaardige eiland op.
Vevurius was woest
Buiten zinnen

Het land schudde
De zee kolkte
Striemende regen geselde de tien
Die een grot vonden

Ze maakten een vuur
Warmden de handen en één van hen pakte een gitaar
Ze zongen samen
Terwijl ze dankbaar waren voor de beschutting
En het geluk dat het regende
Zo hadden ze deze plek gevonden
Ze omarmden elkaar
Vertelden elkaar hoe ze elkaar liefhadden
En gingen vredig slapen

Vevurius was woest
Hij zinde op wraak
Hij liet het vuur in de grot heel hoog oplaaien
tot een vlammenzee met puntige tongen
De tien vluchtten uit de grot
En zagen het vuur verspreiden.
Ook uit de grot
Ze bekeken het schouwspel met de gloed van het vuur in de ogen.

Ze zeiden tegen elkaar
Wat mooi dat we dit mogen aanschouwen
Alles wat in as komt
Geeft ruimte om weer te herrijzen
En dankbaar zegenden ze de grond
Spontaan verdween het vuur en begonnen de meest prachtige planten te groeien.
Onder het liefdevolle oog van de tien

Vevurius was furieus
En liet een storm opsteken
Zo fel dat al het stof ronddwarrelde
Niets konden ze nog zien.
De tien liepen met sjaals voor de gezichten naar elkaar toe.
Ze maakten een kring en liepen allemaal naar het midden in een grote omhelzing.
Schuilden bij elkaar.

Vevurius was verbluft en razend
Wat gebeurde hier. 
Hij duwde als een onzichtbare kracht de Tien naar de boot 
Het moest nu maar eens afgelopen zijn.

Hij herrees als een grote boze man bij de oever.
Zijn ogen spuwden vuur.
Zijn lijf koud als ijs.
Hij siste als een slang dat ze nu moesten gaan.

Wat Vevurius niet aan zag komen gebeurde. 
Ontroerd liep eentje van hen naar hem toe.
Dank je wel voor de prachtige tijd hier.
De rest volgde. 
Ze omarmden Vevurius
Met tranen op hun wangen
En liefde in hun hart
Vrij van angst 

“Ik hou van je” klonk het uit tien monden
Met een groot dank je wel
Vevurius slonk en zijn hart werd warm
Hij voelde haar bonken in zijn borst
Zijn huid begon licht te geven
En hij straalde als de zon

Vevurius viel huilend op zijn knieën.
Zijn tranen werden opgenomen door de droge grond. 
Tenturius schudde en overal groeiden nu bomen, bloemen, gras en planten.

Vogels zongen, kinderen en herten dartelden door het gras.
Er klonk gezang uit vele kelen van mensen die uit het niets leken te verschijnen.
Er was weer LEVEN
Een waar paradijs.

Vevurius was vol liefde en zorgzaam voor iedereen.
De tien gingen weer aan land.
Thuis en welkom
En ze stonden Vevurius bij
Vevurius de koning van Tenturius

Ergens in de rotsen liet hij de volgende tekst uitbeitelen.
Als herinnering aan de tijd die was.

“We mogen LEVEN
In woeste zeëen
Op uitgewoond land
Met liefde in ons hart
Onvoorwaardelijk
En in dankbaarheid voor al er is
Is alles omkeerbaar
Liefde regeert 
In alle tijden
Als controledwang (angst) in het licht wordt gezet
Wordt alles vruchtbaar
Een nieuwe wereld
Is zo gemaakt
Op dat we mogen herinneren wie we werkelijk zijn”

©Leonie van Oost – 2021

OVER DE HERKOMST VAN DIT VERHAAL

Vevurius, vevurius, koning van Tenturius. Als een liedje in mijn hoofd klonk het toen ik 17 maart 2021 wakker werd. Geen idee waarom, hoezo. Ik besloot daar verder ook niet bezig te gaan. Wel schreef ik die zin op. En liet toen de tekst uit mijn vingers vloeien.

En zo transformeerde een wonderlijk zinnetje in een even wonderlijk verhaal. Het verhaal wat je net las.

With so much love,

Leonie van Oost

Photo by Almos Bechtold on Unsplash

Van consumptiemaatschappij naar “Wij-zijn-vrij-maatschappij”

Hoe we Covid-19 ook als kans kunnen zien

Het virus Covid-19 geeft veel leed. Want ja, er worden mensen ziek en ook overlijden er mensen. Mensen die wel of niet door Covid-19 heengegaan zijn en van wie in kleine kring afscheid genomen wordt. Alle creativiteit van live streams ten spijt: het is anders. De zorg is overbelast. Er is angst, angst om ziek te worden, angst voor de toekomst, angst over financiën, angst over levensonderhoud, angst vanwege complottheorieën en angst over het in elkaar storten van de economie.
Naast angst is er verdriet. Verdriet over mensen in de gehandicaptenzorg en ouderen die geïsoleerder zijn dan ooit in het “nieuwe normaal” zoals men de 1,5 meter samenleving pleegt te noemen. Mensen met psychische problematiek staan onder druk en er is verwarring bij kinderen, bij jongeren en ja eigenlijk bij iedereen. Want we hebben dit nooit eerder meegemaakt.

Het surrealisme van de 1,5 meter samenleving, dat knuffelen niet meer gewoon is. Al zegt je onderbuikgevoel mogelijk iets heel anders over deze maatregel. Want aanraken is ook gewoon een basisbehoefte. Immuunsystemen verzwakken door het gemis, door niet of weinig aangeraakt worden, minder buitenlucht & beweging. En het is de vraag of iedereen nog de mogelijkheid of discipline heeft in deze tijd om gezond te eten. 

Zoals de titel van dit schrijven al deed vermoeden: het is ook een enorme kans! Een kans om de wereld waarin we leven te herzien. Om wakker te worden en om in actie te komen. Want het is natuurlijk verleidelijk om in angst en boosheid te blijven hangen, verdrietig te zijn. Deze gevoelens zijn onderdeel van het proces van rouw. Rouw ja! We zijn niet alleen afscheid van mensen aan het nemen, maar wat mij betreft ook van een wereld zoals we die kenden. En daar hoort ongeloof, boosheid & verdriet allemaal bij. 

Wellicht ben je boos vanwege de maatregelen of heb je allerlei complottheorieën gehoord die je in verwarring brengen. Complottheorieën die hoe bizar ze ook klinken zomaar waar zouden kunnen zijn. Als je het mij vraagt maakt het eigenlijk geen fluit uit of het waar is of niet. We kunnen de realiteit niet controleren, hoe bizar ook: we zijn precies waar we moeten zijn. En het is belangrijker dan ooit om te beseffen dat we ALTIJD een keuze hebben. Uiteindelijk gaat het erom om allemaal te kiezen in welke wereld we willen leven. En wat we nu gaan doen om die wereld te creëren. Want creators zijn we allemaal.

 We kunnen stellen dat de economie zoals we hem kennen niet erg stabiel is. Ze is gebaseerd op altijd meer-meer-meer of wat ik ook wel het “rupsje-nooit-genoegprincipe” noem. Vreemd, want met logisch verstand kunnen we ook beredeneren dan altijd meer-meer een keer stopt. Want hoeveel kunnen we nou helemaal consumeren?  En dat is wat we nu ook mogen ervaren in deze tijd. We hebben eigenlijk niet zoveel nodig. Wees eerlijk, wat mis jij nu het meest? Is dat meer materie of verbinding met anderen zonder 1,5 meter er tussen?

Uiteraard willen we graag kunnen eten en ons huis betalen. Er wordt in vele wandelgangen al jaren gesproken over het basisinkomen. Wat een enorme kans om dit nu breed in te voeren en het experiment aan te gaan! We zien al enorme creativiteit bij mensen nu om van alles voor elkaar te doen, voor elkaar te zorgen. Omdat we sociale wezens zijn. Zou dat verdwijnen als er minder stress om inkomen is? Ik denk zomaar van niet. Want we zullen altijd willen creëeren, omdat dat onze natuur is. Het is een stap van controle naar of niemand ten onrechte iets ontvangt naar vertrouwen. Want iedereen mag dit inkomen ontvangen. En wie het niet nodig heeft en af wil staan, laten we daar een mooie bestemming voor vinden. Bijvoorbeeld bijdragen aan verduurzamen van de huizen waarin we wonen.

De gezondheidszorg staat onder enorme druk.  Een mooie kans om het zorgstelsel te herzien. Kritisch kijken of marktwerking & zorg wel echt bij elkaar passen. Het is toch bizar. De druk op de Westerse medische zorg is groot. Terwijl de complementaire zorg werkeloos thuis zit. Uitgeschakeld, terwijl ze juist nu zoveel kunnen betekenen. Maar het mag niet. En dat is een gemiste kans en gebrek aan balans! Hoeveel kunnen alle vormen van zorg te samen wel niet betekenen?

Ook kunnen we zelf veel doen. Want waarom zouden we onze gezondheid volledig in handen leggen van een arts?  Blind medicatie en pijnstillers slikken inclusief bijwerkingen. De farmacie heeft niet voor niets zoveel macht. De consument geeft haar die door klakkeloos medicatie & injecties te consumeren. Zonder ons af te vragen of die interventies wel echt werken en of het niet op een minder invasieve manier kan. Een injectie, een vaccinatie, medicatie nemen. Het zijn allemaal medische handelingen. En nog steeds wordt zoveel medicatie slechts op mannen getest en toch ook door vrouwen gebruikt. Terwijl een vrouwenlichaam met al haar hormonen aantoonbaar anders werkt.
Er is zoveel wat we zelf kunnen doen! Niet kiezen voor de quick fix, maar verantwoordelijkheid nemen voor onze gezondheid. Door gezonde voeding, bewegen, stress verminderen, knuffelen, mediteren, je purpose leven en luisteren naar je intuïtie in plaats van altijd je hoofd de baas te laten zijn. Door te genieten en te leven vanuit liefde in plaats van angst. Ons immuunsysteem te versterken van binnenuit.

Voedsel is beschikbaar, daar hoeven we in Nederland echt niet bang voor te zijn. En toch ontstond er angst, werd er gehamsterd. Bijzonder dat we onze voedselvoorziening volledig hebben overgedragen aan ‘de supermarkt’. Zelf kunnen we ook voedsel verbouwen in onze tuin, op ons balkon. Weer voeling krijgen met de natuur en iets van voedsel voor handen hebben. Onze band met de natuur die ons voedt versterken.

Nu we elkaar niet mogen knuffelen, elkaar beperkt zien waarderen we verbinding en ECHT contact des te meer. Laten we dat vooral niet vergeten!  Maanden geleden konden we zonder problemen uit eten gaan. Ik heb het zo vaak gezien. Twee mensen aan één tafel die de hele avond naar hun telefoon of Ipad staarden. Elkaar geen blik waardig gunden. Ik hoop dat dit nu verleden tijd is. Dat we elkaar kunnen zien & aanraken niet meer als vanzelfsprekend zien, maar als iets machtigs moois. Iets wat ons mensZIJN verrijkt.

Complottheorieën zijn van alle tijden. Momenteel gaan ze veelal over 5G. En of ze waar zijn? Het maakt eigenlijk niet uit. 5G is ook een uiting van meer-meer-meer.  Gaan we voor consumptie of voor de kracht van WIJ. 3G werkte prima. Of 5G echt volop ingevoerd wordt, daar hebben we zelf een stem in. Want als we er geen gebruik van maken verdwijnt het. Het is de macht die de consument heeft. Is je al opgevallen hoeveel meer biologische producten er te koop zijn. Producten zonder gluten, plantaardige melk enzovoorts. Hoe komt dat? Door de vraag van de consument. Als we simpelweg niet weer een nieuwe mobiele telefoon kopen terwijl de oude nog prima was gaan we niet in die gekte mee. Opnieuw: we hebben een keuze! 

Als je nu buiten komt merk je het gelijk. Veel minder luchtvervuiling, veel minder geluid. Ongelofelijk wat de aarde doet in zo’n korte tijd, de veerkracht. De aarde is echt aan een reset bezig. En dat geeft te denken. Want vervuiling is al jaren een probleem. Alleen reageren we en masse als struisvogels. Het is niet te laat. We kunnen allemaal zoveel doen! Ter inspiratie noem ik hier een paar voorbeelden:

  • gooi geen afval weg in de natuur en daar waar je afval ziet liggen, raap het op en gooi het in de vuilnisbak
  • neem geen plastic tasjes aan en koop geen plastic flessen die je na 1x weg moet gooien
  • scheid je afval
  • werk vaker vanuit huis
  • eet minder of geen vlees
  • kies zoveel mogelijk voor de fiets of loop waar mogelijk
  • koop lokale producten
  • gebruik milieuvriendelijke schoonmaakmiddelen (ecolabel) en wasmiddel. Serieus op zoveel producten staat letterlijk: schadelijk voor het oppervlaktewater. Waarom vinden we dat oké? Waarom gebruiken we dat?
  • beperk vliegen
  • ruil kleding met anderen als je op je kleding uitgekeken bent
  • koop tweedehandskleding of kleding van duurzame materialen
  • geef te kleine (baby of kinder)kleding aan Stichting Babyspullen  of een ander gezin met jongere kinderen
  • investeer in duurzame alternatieven voor vervoer
  • als je een tuin hebt, neem een regenton en zorg voor gras in je tuin
  • verduurzaam je huis waar het kan
  • wees bewust van wat je op je huid gebruikt
  • lever oude medicatie altijd in bij de apotheek
  • lever chemische spullen in waar het hoort

Nu kun je denken. Ja…. Maar wat kan ik in mijn eentje nou veranderen? Ja.. we hebben te maken met individualisering van de maatschappij. Covid-19 crisis is een uitgelezen kans om weer samen te raken. We zijn niet alleen. We zijn allemaal verbonden, alleen beseffen we dat niet allemaal. Daar is verdieping in spiritualiteit enorm nuttig. Want als we echt in contact met onszelf leven, WETEN we dat we niet alleen zijn. En dat met elke actie die jij onderneemt je invloed hebt op het geheel. Hoe klein ook! Deel vooral wat je doet, inspireer anderen. Organiseer dingen om samen te doen. Dat creëert een ripple die groter mag worden. Ik deel mijn gedachten hier ook in de hoop dat het anderen inspireert en aan het denken zet. Dat het bewustZIJN aanwakkeren mag.

Want we hoeven mijns inziens niet lijdzaam te wachten tot bijvoorbeeld de overheid ‘iets doet’. We kunnen zelf zoveel! Onze overheid is  tenslotte de vertegenwoordiging van het volk. Gekozen door het volk. Dus laten we vooral onze stem laten horen, dan weet de overheid ook HOE ze ons moeten vertegenwoordigen. Dit is niet het moment van pessimisme en sceptisch zijn. Dit is het moment om je stem te laten horen.

Willen we verder in meer-meer-meer? Of leren we van de aarde. De aarde die ons laat zien dat ze heel goed voor zichzelf kan zorgen. 
Houden we de waardering die we nu voelen voor ECHT contact vast. En gaan we met veel liefde en creativiteit de wereld een NOG mooiere plek maken?

We zijn zo vrij als we onszelf toestaan te zijn. WIJ ZIJN VRIJ. Altijd.

©Leonie van Oost 
26-04-2020 t/m 29-04-2020

Photo by Sam Bark on Unsplash

Plannen zijn er om los te laten

Pffff had je allemaal plannen gemaakt… Loopt het helemaal anders. Omdat je kind plotseling ziek is. Omdat je bus niet rijdt of je auto stuk is. “Grrrr… het gaat ook nooit zoals ik wil!!!” Of????

Terwijl de jongste een tukje doet en mijn oudste (vandaag nog ziek thuis) boven heeeeele verhalen tegen haar knuffels houdt, schrijf ik beneden onder genot van een flinke sloot thee deze blog. Een andere blog als ik maandagavond geschreven zou hebben. Toen ik van plan was om te bloggen, maar de realiteit er anders uit zag. Wellicht las je het al op mijn Instagram.

Want juist die maandagavond inspireerde me tot deze blog. Want je kent het misschien wel. Of je nou ouder bent of (nog) niet. Je maakt plannen en vervolgens loopt het helemaal anders. Hoe ga jij daar mee om? Word je boos of gefrustreerd? Voel je je spierspanning toenemen in je schouders & nek. Krijg je hoofdpijn? Bemerk je een bepaalde rusteloosheid of gevoel van machteloosheid. Of accepteer jij het voor wat het is, haal je je schouders op en denk je er verder niet bij na. Hoe je reageert, hangt uiteindelijk helemaal af van de gedachtes die je over de situatie hebt.

Ik had maandag overdag oppas voor de kinderen. Had overdag veel gedaan wat in het weekend was blijven liggen en had me heel erg verheugd om maandagavond te gaan bloggen en aan mijn website te werken. De inspiratie tintelde in mijn hele lijf! Echter mijn jongste dochter wilde alleen in mama’s armen verstrengeld gaan slapen en liever eigenlijk helemaal niet. Veel boeren gaf al aan dat er wat borrelde in haar lijfje.

Ik ging met haar liggen. In eerste instantie voelde ik frustratie. Had ik inspiratie en ja hoor kon ik niet lekker aan de gang. Grrrrr…. Ik voelde ogenblikkelijk een verhoogde spierspanning. Voelde hoe mijn kaken op elkaar klemden. Ik voelde ook het gewicht van mijn dochtertje op me. Hoe ze langzaam ontspande terwijl ik liedjes zong, zachtjes tegen haar praatte. En ik merkte dat ik zelf rustiger en rustiger ging ademen. Ik spande mijn schouders en nek bewust meer aan en liet toen weer los. En herhaalde dat een aantal keer. De spanning in mijn lijf werd minder.

Ik voelde me dankbaar dat mijn dochter zo dichtbij me wilde zijn en dankbaar dat zij mij gelijk spiegelde. Wat een vertrouwen bij haar! Mama is er altijd voor mij en bij haar kan ik ontspannen. Mijn gedachtes “ik heb te weinig tijd en help straks ben ik mijn inspiratie kwijt” zorgden ervoor dat ik spanning op voelde bouwen in mijn lijf en frustratie voelde. Op het moment dat ik mijn gedachtes los kon laten, kon ik genieten van de nabijheid van mijn dochter. Wetende dat deze tijd ook weer voorbij gaat. Dochterlief viel heerlijk in slaap. Om later inderdaad ziek te blijken. Een uitgebreid verslag van die nacht zal ik je besparen 😉

Het inzicht wat het mij bracht. Ik mag vertrouwen dat inspiratie mij weer vindt op een moment dat ik wel tijd heb om achter mijn laptop te kruipen. En daarvan lees jij nu het bewijs.