Vevurius, vevurius
Koning van Tenturius
Tenturius
Een vrij kaal schiereiland in een zee met schuim
Een landtong uitgestrekt in zee
Hard, scherp afgetekend bruin geel ten opzichte van de grijsblauwe zee
Een vuurtoren daar
Baken van licht
Maar vooral een waarschuwing voor de zeevaarders
Kom niet te dichtbij
De puntige punt van het land zal je doorboren
Een stalen neus als op de laars die Italië heet.
Vevurius lijkt een heetgebakerd mannetje
Met een zwarte snor
Mager, tanig en klein van stuk
Zo verschijnt hij af en toe
Om dan weer te verdwijnen in de misten
Als ware het een spookbeeld
Maar vooral is Vevurius een force of nature
Die Tenturius regeert
Die een ieder de stuipen op het lijf jaagt
Zodat er niets of niemand leeft
Vevurius pakt de ruimte
Verzengend
Mysterieus en onzichtbaar
Beklemmend
Heel aanwezig
Op een dag voer er een boot
Met tien opvarenden
Ze meerden aan en liepen vol verwondering dit merkwaardige eiland op.
Vevurius was woest
Buiten zinnen
Het land schudde
De zee kolkte
Striemende regen geselde de tien
Die een grot vonden
Ze maakten een vuur
Warmden de handen en één van hen pakte een gitaar
Ze zongen samen
Terwijl ze dankbaar waren voor de beschutting
En het geluk dat het regende
Zo hadden ze deze plek gevonden
Ze omarmden elkaar
Vertelden elkaar hoe ze elkaar liefhadden
En gingen vredig slapen
Vevurius was woest
Hij zinde op wraak
Hij liet het vuur in de grot heel hoog oplaaien
tot een vlammenzee met puntige tongen
De tien vluchtten uit de grot
En zagen het vuur verspreiden.
Ook uit de grot
Ze bekeken het schouwspel met de gloed van het vuur in de ogen.
Ze zeiden tegen elkaar
Wat mooi dat we dit mogen aanschouwen
Alles wat in as komt
Geeft ruimte om weer te herrijzen
En dankbaar zegenden ze de grond
Spontaan verdween het vuur en begonnen de meest prachtige planten te groeien.
Onder het liefdevolle oog van de tien
Vevurius was furieus
En liet een storm opsteken
Zo fel dat al het stof ronddwarrelde
Niets konden ze nog zien.
De tien liepen met sjaals voor de gezichten naar elkaar toe.
Ze maakten een kring en liepen allemaal naar het midden in een grote omhelzing.
Schuilden bij elkaar.
Vevurius was verbluft en razend
Wat gebeurde hier.
Hij duwde als een onzichtbare kracht de Tien naar de boot
Het moest nu maar eens afgelopen zijn.
Hij herrees als een grote boze man bij de oever.
Zijn ogen spuwden vuur.
Zijn lijf koud als ijs.
Hij siste als een slang dat ze nu moesten gaan.
Wat Vevurius niet aan zag komen gebeurde.
Ontroerd liep eentje van hen naar hem toe.
Dank je wel voor de prachtige tijd hier.
De rest volgde.
Ze omarmden Vevurius
Met tranen op hun wangen
En liefde in hun hart
Vrij van angst
“Ik hou van je” klonk het uit tien monden
Met een groot dank je wel
Vevurius slonk en zijn hart werd warm
Hij voelde haar bonken in zijn borst
Zijn huid begon licht te geven
En hij straalde als de zon
Vevurius viel huilend op zijn knieën.
Zijn tranen werden opgenomen door de droge grond.
Tenturius schudde en overal groeiden nu bomen, bloemen, gras en planten.
Vogels zongen, kinderen en herten dartelden door het gras.
Er klonk gezang uit vele kelen van mensen die uit het niets leken te verschijnen.
Er was weer LEVEN
Een waar paradijs.
Vevurius was vol liefde en zorgzaam voor iedereen.
De tien gingen weer aan land.
Thuis en welkom
En ze stonden Vevurius bij
Vevurius de koning van Tenturius
Ergens in de rotsen liet hij de volgende tekst uitbeitelen.
Als herinnering aan de tijd die was.
“We mogen LEVEN
In woeste zeëen
Op uitgewoond land
Met liefde in ons hart
Onvoorwaardelijk
En in dankbaarheid voor al er is
Is alles omkeerbaar
Liefde regeert
In alle tijden
Als controledwang (angst) in het licht wordt gezet
Wordt alles vruchtbaar
Een nieuwe wereld
Is zo gemaakt
Op dat we mogen herinneren wie we werkelijk zijn”
©Leonie van Oost – 2021
OVER DE HERKOMST VAN DIT VERHAAL
Vevurius, vevurius, koning van Tenturius. Als een liedje in mijn hoofd klonk het toen ik 17 maart 2021 wakker werd. Geen idee waarom, hoezo. Ik besloot daar verder ook niet bezig te gaan. Wel schreef ik die zin op. En liet toen de tekst uit mijn vingers vloeien.
En zo transformeerde een wonderlijk zinnetje in een even wonderlijk verhaal. Het verhaal wat je net las.
With so much love,
Leonie van Oost
Photo by Almos Bechtold on Unsplash