Come as you are
Het voelen van de grenzen van je lichaam is vaak niet altijd even eenvoudig. Zeker niet als je op een gegeven moment de signalen van je lichaam bent gaan onderdrukken. En de kans is groot dat dat bij jou ook het geval is. Lees verder “De signalen en grenzen van je lijf voelen”
Ik lag in een volle zaal om deel te nemen aan een yin yoga les. Eerlijk? Het voelde al niet helemaal oké om hier te zijn, de groep en de teacher resoneerden gewoon niet. Doch ik besloot het een kans te geven.
Ik lag in een houding en de teacher kwam langs. Ze duwde me dieper in de houding. Alles in mijn lijf schreeuwde “NEE”. Ik vertelde de teacher ook dat het niet okay was voor me.
Kon ik fysiek dieper in de houding? Zeker! Echter ik heb te maken met hypermobiliteit, dus ik weet dat ik niet tot mijn maximale capaciteit moet gaan. Dat bezuur ik later. Als er meer opening nodig is, zak ik vanzelf dieper. Voor mij ook de essentie van yin. Niet forceren, maar toestaan.
Jaren later kwam ik bij een andere teacher op een andere plek. Dat is waar mijn lovestory met Yin yoga begon. Waar ik thuiskwam in deze prachtige yogavorm.
Ik was in die periode ongelofelijk moe. Ik was net moeder van twee. Gaf nog borstvoeding en al mijn nachten waren doorbroken. Tijdens yin viel ik (zelfs in houdingen) regelmatig in slaap. Totale overgave. De spanning die uit mijn lijf stroomde.
En in andere houdingen kon ik zijn met de weerstand. Mijn grens opzoeken zonder dat de teacher me forceerde verder te gaan. Juìst niet.
Beide ervaringen zijn van groot belang geweest. Beiden neem ik mee in hoe ik teach.
Ik vind het belangrijk dat je je welkom voelt. Is dat niet zo, dan is het ook oké. Met liefde geef ik je andere adressen door. Een klik is belangrijk.
Ik hoop dat jij de veiligheid in jezelf mag vinden als je bij me op de mat stapt. Dat je “thuis mag komen”. Precies zoals je bent.
Wil je bij mij op dat mat stappen? Neem dan gerust contact met me op via leonie@samenraken.nl
Het was een overwinning voor me.
Sinds tante C haar intrede deed was ik niet meer geweest. Ook al verlangde ik er al eerder naar. Ik stelde het maar uit.
Jaaaaaren terug woonde ik bijna in de sportschool. Verslaafd. Tot burn out me een halt toeriep. Toen was ik er nog veel, maar veranderde de intentie van mijn bezoekjes.
Sporten draaide niet langer om “ik ben niet goed genoeg, ik moet slanker zijn”.
Nu ging het over gezondheid, goed voor mezelf zorgen & vooral mijn grenzen leren kennen. Los van alle gezelligheid op de sportschool. Ook belangrijk 😄.
Na lockdown 2 was er weerstand om weer te gaan sporten. EN oordeel op het uitstelgedrag. “Lui wijf” riep mijn innerbitch me toe.
Ah ja.. hallo lui wijf van me. Hallo innerbitch.
Stiekem weet ik het wel. Ik vind het spannend. Ga ik geconfronteerd worden met een slechte conditie? Met fitgirls? Ga ik mezelf daardoor gek laten maken? Ga ik mijn grenzen bewaken of ga ik er over heen?
Weerstand is okay al voelt het soms (lees vaak) rondom k*t.
De vraag is: ga je jezelf martelen of ben je liefdevol naar jezelf? Eerlijk over waar je NU staat en met respect voor jezelf en je grenzen.
Vanmorgen was het zover. Tijd om naar de sportschool te gaan.
Liters lui zweet kwijt.
Ik heb keurig mijn grenzen bewaakt EN mezelf uitgedaagd.
Genoeg fitgirls en fitboys gespott. Damn they look good!
En ik zag nog meer oudere mensen die bewegen. Mensen die me herinneren aan mijn wens: fit zijn voor mijn leven. Nu en later.
PS
En dank je wel jongeman voor je hilarische uitlating naar een oudere dame die liet weten dat ze haar prikken had gezet. “O nou, dan kunnen we zo ook even knuffelen”.
Ja laten we knuffelen.
Ook heel goed voor je!
Photo by Risen Wangon Unsplash