Het was een overwinning voor me.
Sinds tante C haar intrede deed was ik niet meer geweest. Ook al verlangde ik er al eerder naar. Ik stelde het maar uit.
Jaaaaaren terug woonde ik bijna in de sportschool. Verslaafd. Tot burn out me een halt toeriep. Toen was ik er nog veel, maar veranderde de intentie van mijn bezoekjes.
Sporten draaide niet langer om “ik ben niet goed genoeg, ik moet slanker zijn”.
Nu ging het over gezondheid, goed voor mezelf zorgen & vooral mijn grenzen leren kennen. Los van alle gezelligheid op de sportschool. Ook belangrijk 😄.
Na lockdown 2 was er weerstand om weer te gaan sporten. EN oordeel op het uitstelgedrag. “Lui wijf” riep mijn innerbitch me toe.
Ah ja.. hallo lui wijf van me. Hallo innerbitch.
Stiekem weet ik het wel. Ik vind het spannend. Ga ik geconfronteerd worden met een slechte conditie? Met fitgirls? Ga ik mezelf daardoor gek laten maken? Ga ik mijn grenzen bewaken of ga ik er over heen?
Weerstand is okay al voelt het soms (lees vaak) rondom k*t.
De vraag is: ga je jezelf martelen of ben je liefdevol naar jezelf? Eerlijk over waar je NU staat en met respect voor jezelf en je grenzen.
Vanmorgen was het zover. Tijd om naar de sportschool te gaan.
Liters lui zweet kwijt.
Ik heb keurig mijn grenzen bewaakt EN mezelf uitgedaagd.
Genoeg fitgirls en fitboys gespott. Damn they look good!
En ik zag nog meer oudere mensen die bewegen. Mensen die me herinneren aan mijn wens: fit zijn voor mijn leven. Nu en later.
PS
En dank je wel jongeman voor je hilarische uitlating naar een oudere dame die liet weten dat ze haar prikken had gezet. “O nou, dan kunnen we zo ook even knuffelen”.
Ja laten we knuffelen.
Ook heel goed voor je!
Photo by Risen Wangon Unsplash
