Come as you are
Sta jij wel eens stil bij wat je verlangt?
Niet bij wat je zo op de oppervlakte allemaal zou willen. Dat is vaak behoorlijk gestuurd door wat je in je leven opgepikt hebt. Bijvoorbeeld door je opvoeding, door school en wat je geleerd is in de maatschappij. Dit beïnvloedt ook wat je bent gaan geloven over jezelf.
Onder die lagen, een stuk dieper zit echter iets anders. Lees verder “Wat er nodig is om je verlangen te vervullen”
Het leven leidt je tot je bestemming. Daar geloof ik heilig in. Haha ook al zijn er momenten dat ik denk “SERIOUSLY??!!!”
Hoe dan ook, ik neem je vandaag mee in een stukje van mijn reis naar nu.
Ik kwam thuis van mijn werk in de hulpverlening.
Met een bijzonder slecht humeur. Ik baalde van mezelf, van het leven en van mijn werk. Ik liep resoluut naar de prullenbak en deponeerde er mijn laatste sigaretten in.
Het was klaar! Ik wist dan misschien niet wat ik wilde, maar dit wilde ik in ieder geval NIET. Lees verder “Van wandelend hoofd naar STAAN als een huis”
Voelen wat er te voelen valt.
Dat klinkt wellicht een beetje zijig.
En misschien ook wel als iets wat heel moeilijk is.
Want niet zelden hoor ik van mensen.
“Ik heb eigenlijk geen idee wat ik voel.”
En voor ze het weten zijn ze verwikkeld in een mentale analyse.
Een analyse over:
* waarom ze niet kunnen voelen
* of er iets mis is met ze
En er volgt angst. Angst om niet bij hun intuïtie te kunnen. Want ze voelen immers niets. Toch?
Hoooo stop!!
Wat als we die mentale analyse eens laten voor wat ze is?
Wat als we er geen “probleem” van maken.
Dat we volledig kunnen accepteren wat we wel of niet voelen.
Volledig accepteren dat we er geen woorden voor hebben.
Juist die analyse kan ons verder weg brengen.
Want we gaan labeltjes plakken op onszelf.
Gaan onszelf devalueren.
En blijven vast zitten in mentale constructen die al heel vaak de revue gepasseerd hebben.
Zelf zie ik een sleutel in bewust bewegen.
Een favo practice is voor mij bijvoorbeeld Yin.
Door lang in houdingen te zitten kom je weerstand tegen.
Komen emoties vanzelf boven.
En als je dan alles zonder analyse kan laten stromen is er weer ruimte.
Meer ruimte voor jou.
Door Pilates ervaar ik iedere keer weer de kracht in mijn kern.
Die kracht die altijd aanwezig is.
Die aan kracht wint door aandacht.
Door bewust te ademen.
Yang Yoga maakt dat ik mijn innerlijke kracht ervaar.
Mijn flexibiliteit om met moeilijke situaties te dealen voel.
Verwondering ervaar voor hoe ik weer tot mijn innerlijke stilte kom.
Het kwam allemaal heel natuurlijk op mijn pad.
En later kon ik woorden geven aan waarom deze practices goud bevatten.
In leren voelen.
Ze een stap zijn in bewegen naar de poort van je ziel.
Dit is waarom je wanneer je bij mij een traject afneemt,
ook toegang krijgt tot mijn online Yoga, Pilates & Yoga platform.
Als ondersteuning in al het andere werk we doen.
En dit is de reden waarom het online platform bestaat en ik Yoga en Pilates teach.
Om een ieder laagdrempelig toegang te geven tot dit goud.
Zodat je zelf op weg kunt gaan.
Op weg naar binnen.
Zonder woorden.
In beweging.
Voelen.
You are invited.
With so much love
Leonie
Foto: Photo by Daniel Schaffer on Unsplash
Mama is boos.
Heel boos.
Niet op jou, wel heel boos en ik moet even naar boven.
Ik loog het was geen boosheid meer.
Het was alles verterende woede die raasde door mijn aderen.
Als een demon die me overnam.
Ik probeerde keihard met een deur te slaan, die werkte niet mee.
G*dver
Ik stampte op de grond
Schreeuwde een oerkreet diep uit mijn bekken.
En ik beukte met alles wat ik in me had met mijn vuisten op een matras.
Tot ik niet meer kon.
Tot ik moest huilen.
Diep huilen.
Uitgeput op die geslagen matras lag.
Waar woede en diep verdriet
Plaats maakten voor rust
En een diepe vermoeidheid
Met de wetenschap
There’s more to come.
Mijn dochter was onder de indruk.
Wauw mama, jij kan wel hard gillen en stampen zeg.
Ja, mama heeft ook even flink op een matras geslagen.
Oh, mama hielp dat?
Ja lieverd dat was even heel fijn.
Ik ben heel boos op de wereld lieverd.
Boos dat ik veel van mijn werk niet mag doen nu.
Ik vind het STOM!
Ben je boos op de kikkerbillen mama?
Ja lieverd, op de kikkerbillen.
(Want zo noemen we de maatregelen rondom tante Corrie in dit huis tegenwoordig)
Die avond breng ik dochterlief naar bed.
Mama?
Ja schat.
Ik heb een vervelend gevoel van binnen.
Wat voel je dan?
Een gevoel in mijn buik.
Ik hoef niet te spugen en toch voelt het een beetje zo. Ik ben niet ziek.
Wat vervelend. Wat zou helpen?
Mama, mag ik ook op jouw matras slaan?
Nee schat we gaan nu niet meer je kamer uit.
Zullen we wat anders doen?
Met glinsterende ogen, JA!
Ik begin op en neer te springen in haar kamer.
Gek te dansen.
Ze doet het met weinig overtuiging na.
Dit helpt niet mama.
Okay. Ga maar liggen in je bed dan.
Maar mahaaaaaaam, ik kan zo niet slaaaaahaaapen.
Heee, houd eens op. Ik wilde nog iets anders met je proberen.
Ben je er klaar voor?
Dochter knikt.
Ga maar met je armen en je benen slaan op je matras terwijl je ligt.
Heeeeeel hard, zo hard als je kan.
Mijn dochter gaat los. Mept als een malle.
En ze begint later heerlijk te giechelen.
“Mama, dit is leuk!!!!”
Ze gaat door tot ze moe is.
En? Helpt dit lieverd?
Ja mama, ik ben alleen wel heel druk ook nu.
Met een glimlach strijk ik met mijn handen over haar hoofd, over haar lijf.
Mama, dit helpt niet.
(Al gapend… yup ook mijn zesjarige is een lekkere tijdrekker…)
O echt?
Ik begin haar te kriebelen door haar haren.
Jaaa mama, dit is fijn.
Goed zo.
En nou lekker slapen he?!
Kus, kroel.
Licht uit…
Mama….. ik moet weer naar het toilet.
Ga je mee?
Foto: Andrey Zvyagintsev via Unsplash
Wie denk je wel niet wie je bent!
Ook al wordt dit meestal vol frustratie , ongeloof of boosheid geroepen wanneer iemand zich gedraagt op een manier die de ander niet oké vindt: in essentie is het een hele interessante vraag.
Want ja wie denk jij eigenlijk te zijn? Want hetgeen je denkt te zijn, zo gedraag je je ook. Ik gebruik de oneliner: “100% jezelf zijn” best vaak. Maar die bedoel ik wellicht anders dan je denkt. Het laatste wat ik namelijk aan wil moedigen is, 100% zijn wie je DENKT te zijn.
Wie je denkt te zijn is namelijk verre van wie je daadwerkelijk bent. Je zelfbeeld is ontstaan aan de hand van je opvoeding, wat je hebt ervaren, welk gedrag je hebt geobserveerd, hoe er op je gereageerd is en wat er herhaaldelijk tegen je is gezegd. Wat je bent gaan geloven over jezelf. Dit alles bij elkaar is als het ware het programma geworden waar jij “op draait”.
Wie je werkelijk bent ligt buiten die lagen van programmering. Met een ongelofelijk potentieel. Met jouw authentieke geluid, talenten en energie. Je BENT letterlijk potentieel.
Dus wie je denk je wel niet dat je bent?
Het zou vanaf vandaag zomaar kunnen veranderen.
Beeld: Fakurian Design via Unsplash
Je kon vorige keer een blog lezen over JA zeggen tegen jezelf. Aan JA zeggen is onlosmakelijk “nee-zeggen” verbonden. Want overal ja tegen zeggen is een recept voor ellende. Bij Ja zeggen mag je dus echt voelen of iets voor jou is en dus onderscheiden. En daarnaast: Om ja te kunnen zeggen tegen jezelf, heb je ook nodig dat je bewust NEE zegt tegen wat jou niet dient.
Het is goed mogelijk dat er heel veel is waar jij intrinsiek blij van wordt. Zeker als je een brede interesse hebt. Dat is op zichzelfstaand een prachtig iets, maar het kan evenzogoed een valkuil worden. Want als je ALLES wil doen, dan loop je op een gegeven moment achter je eigen staart aan te rennen. En is hetgeen wat jou potentieel zo heerlijk kan voeden iets geworden wat je uitput. En yup deze valkuil is voor mij een herkenbare ;-). Ik mag in het moment echt voelen of iets in het moment ook echt voedend is voor me. Anders ga ik als een kip zonder kop dingen doend door het leven.
Als het gaat om NEE zeggen tegen wat je niet dient, dan kun je denken aan: Als jij weet dat je heel blij wordt van elke dag buiten zijn en je bent ’s avonds nog niet buiten geweest, dan sta je voor een keuze. Voel je dat naar buiten gaan voedend is voor je? Dan betekent dat wellicht NEE zeggen tegen op de bank hangen en Netflix kijken.
Wil je graag mediteren en doe je dat het liefst ’s morgens? Dan betekent dat NEE zeggen tegen nog even langer doorslapen maar het ook daadwerkelijk doen voor je de rest van je dag in gaat.
Als je slaap belangrijk voor je is, kan het een goed idee zijn om tot een uur voor je gaat slapen, niet meer op schermen te kijken zoals je telefoon of de televisie. Om de input te verminderen en dus in te zetten op meer rust in je hoofd.
Heb je echt tijd nodig voor jezelf en vraagt een ander iets voor je te doen. Hoe zorgzaam je ook bent, het betekent dat je NEE mag zeggen tegen de ander. En daarmee JA tegen jezelf. En stiekem… ook tegen de ander. Want eerlijk? Iemand die goed voor zichzelf zorgt, vaak genoeg nee zegt (grenzen aangeven) is stiekem ook iemand die op langere termijn meer te geven heeft. EN.. door zelf vaker nee te zeggen, zou je een ander wellicht zomaar kunnen inspireren om ook goed voor zichzelf te zorgen.
EN als jij JA zegt, dan is het ook echt een JA. Vanuit je tenen.
foto: Surface via Unsplash
Ik had vandaag de dag voor mezelf. En er stond nogal wat op mijn to-do-list.
Zo jeukten mijn handen om te gaan tikken achter mijn laptop. Om administratie af te handelen, om een mail te sturen aan mijn klanten en om te schrijven.
Mijn innerlijke stem riep me echter om naar buiten te gaan. En ik weet inmiddels dat ik dat soort seintjes maar beter serieus kan nemen.
Dus zo gauw mijn kinderen naar opa en oma vertrokken waren, wandelde ik de natuur in. Met de wind door mijn haren. De frequentie van wat ik wilde delen al voelend, maar ook bewust dat de woorden mij nog niet gevonden hadden.
Ik kreeg een berichtje binnen van een bekende van me. En haar woorden troffen me, resoneerden. “Het is de angst voor onzekerheid….” Daar waren de woorden. De woorden waar het om ging. En wandelend in de natuur werd me dat nog duidelijker. Want daar liep ik dan. Op een glibberend, modderig pad waar ik helemaal in wegzakte en waar ik alle zeilen bij mocht zetten om niet onderuit te glijden. En toen zag ik een paar prachtige bomen rechts van mij. De mooiste kleuren en ik voelde me geroepen om daar naar toe te gaan. De zon scheen er prachtig door heen.
Mijn ziel riep me: “ga daar heen!!” En ik liep er vol nieuwsgierigheid heen. Daar kon ik veel makkelijker lopen. En ik zag wonderlijke bomen. Oud hout waar recht omhoog takken uit omhoog schoten die er nieuw en jeugdig uitzagen. De mooiste kleuren mos. De zon legde er een betoverende gloed overheen. En toch.. zo vol verwondering voelde ik ook angst toen ik me opeens bedacht dat ik in dit stuk van het natuurgebied de weg niet wist. Ik ga wel vaker van de gebaande paden af, doch dit was helemaal nieuw. Onbekend. Ik kon er niet doorheen kijken.
En toen moest ik opeens glimlachen. Moest weer denken aan de woorden: “het is de angst voor de onzekerheid…” Hier bevond ik me dan op onbekend terrein. En het leverde me zoveel verwondering op. Ik nam waar op een manier die ik op het gebaande pad niet waarnam. Dat had ik gemist als ik dit avontuur niet aangegaan was. Als ik niet “onbekend terrein” had betreden. En met die ontspanning werd mijn oog naar een bepaald punt getrokken. En ik liep die kant op. Binnen no time was ik terug op het pad wat ik kende.
Ja.. onzekerheid, het onbekende kan ontzettend angstig zijn. Dat komt vooral door onze gedachten dat we wellicht verdwalen of iets kwijtraken. Als we ons laten leiden door die angst missen we echter zoveel schoonheid, verwondering en de mogelijkheid om onze waarneming en blik te verruimen.
En let’s face it. Op het gebaande pad, kun je net zo goed keihard op je bek gaan….
© Leonie van Oost – 3 januari 2021
foto: Adrien Tutin via Unsplash
Geluk
Wat is geluk voor jou?
Is het iets waar je naar toe werkt?
Iets waar je naar verlangt, naar streeft?
Hoe voelt geluk dan?
Kun je het vangen, kun je het aaien.
Kun je het proeven, ruiken.
Heeft geluk regels.
Is het verbonden aan een plek.
Moet je er iets voor bereikt hebben?
Of is geluk hier en nu?
Geluk in het moment van ZIJN.
Met je voeten op de grond.
Je tenen in een stroom water, voeten bungelend over de steiger.
Terwijl je vanmorgen lukraak kleding uit de kast graaide.
Omdat je niet kon wachten om de zon op je huid te voelen.
De lucht van gras en bomen op te snuiven.
En de vogels horen zingen.
Terwijl je diep in en uit ademt en je diep gelukkig voelt.
Kun je gelukkig zijn.
Op de bank, met een warm dekentje over je heen.
Terwijl het buiten regent.
Windkracht tien.
Je een snotneus hebt en een zeer hoofd.
Met een zacht bed in handbereik.
Waar je omhelsd kunt worden door omhullende dekens.
Kan het geluk zijn in een warm kopje koffie, met een rest schuimlaag op je lippen.
Kan het huizen in een ademhaling diep naar je buik.
In een dikke knuffel die je deelt met een andere ziel.
Kan je haar ervaren in de aanblik van de lucht en vliegende vogels.
In de stilte voor de storm.
In de rust van je wezen, diep van binnen.
Is geluk voor het grijpen en ongrijpbaar.
Opdat wij haar zijn en ervaren. NU.
Zonder voorwaarden anders dan bereid zijn.
© Leonie van Oost – 2 januari 2022
Foto: Andrew Bui via Unsplash
Het was een overwinning voor me.
Sinds tante C haar intrede deed was ik niet meer geweest. Ook al verlangde ik er al eerder naar. Ik stelde het maar uit.
Jaaaaaren terug woonde ik bijna in de sportschool. Verslaafd. Tot burn out me een halt toeriep. Toen was ik er nog veel, maar veranderde de intentie van mijn bezoekjes.
Sporten draaide niet langer om “ik ben niet goed genoeg, ik moet slanker zijn”.
Nu ging het over gezondheid, goed voor mezelf zorgen & vooral mijn grenzen leren kennen. Los van alle gezelligheid op de sportschool. Ook belangrijk 😄.
Na lockdown 2 was er weerstand om weer te gaan sporten. EN oordeel op het uitstelgedrag. “Lui wijf” riep mijn innerbitch me toe.
Ah ja.. hallo lui wijf van me. Hallo innerbitch.
Stiekem weet ik het wel. Ik vind het spannend. Ga ik geconfronteerd worden met een slechte conditie? Met fitgirls? Ga ik mezelf daardoor gek laten maken? Ga ik mijn grenzen bewaken of ga ik er over heen?
Weerstand is okay al voelt het soms (lees vaak) rondom k*t.
De vraag is: ga je jezelf martelen of ben je liefdevol naar jezelf? Eerlijk over waar je NU staat en met respect voor jezelf en je grenzen.
Vanmorgen was het zover. Tijd om naar de sportschool te gaan.
Liters lui zweet kwijt.
Ik heb keurig mijn grenzen bewaakt EN mezelf uitgedaagd.
Genoeg fitgirls en fitboys gespott. Damn they look good!
En ik zag nog meer oudere mensen die bewegen. Mensen die me herinneren aan mijn wens: fit zijn voor mijn leven. Nu en later.
PS
En dank je wel jongeman voor je hilarische uitlating naar een oudere dame die liet weten dat ze haar prikken had gezet. “O nou, dan kunnen we zo ook even knuffelen”.
Ja laten we knuffelen.
Ook heel goed voor je!
Photo by Risen Wangon Unsplash
“Sta jij jezelf ook wel eens toe om te lummelen?” vroeg ze me. En eerlijk, ik heb echt geen flauw idee meer wat ik daar op geantwoord heb. Wat ik wel weet, is dat ik dat niet deed. Feitelijk had ik geen idee hoe ik dat dan doen moest. Want eerlijk gezegd voel ik al gauw een soort druk van binnen om “wat nuttigs te gaan doen”. Lummelen stond toch wel een beetje gelijk aan “mijn tijd verdoen”. Maar, ik ben ook een type wat graag de ervaring aangaat.
Als gevolg van deze vraag ging ik dus bewust op de momenten dat ik even niet voor de kinderen zorgde, meer dingen voor mezelf doen. Lekker onder de douche. Een fijn boek lezen, een serie kijken. Mediteren. Afspreken met een vriendin, even wandelen. En jawel, ook op social media scrollen.
Tja, laat het zo zeggen, het maakte al dat ik wel iets meer rust vond, maar er was nog voldoende onrust. Ik werd enorm geconfronteerd met wat ik niet kon. Mijn optimale manier van ZEN was lesgeven in Pilates of masseren. Dat kon toen echter niet, mijn lijf stond het niet toe. Ook zelf Yoga of Pilates doen, was nog geen optie.
Inmiddels zijn we weer wat jaren later. En het begrip “lummelen” komt steeds weer op mijn pad. En nu hoorde ik een andere versie via House of Deeprelax. Ik interpreteer hem als: “je hersenen rust gunnen”. Kortom: geen inspirerende boeken lezen, niet studeren, geen social media, offline, geen tv. En ook: niet heftig sporten. Wel: voor je uit staren, gewoon een beetje zitten of liggen, mediteren zonder je best te doen, yoga nidra, wandelen, creatief bezig zijn, iets lekkers te eten maken voor jezelf, een kast opruimen etc. Basicly, gewoon doen waar je in het moment behoefte aan hebt. Maar dan wel zonder je hersenen of lichaam teveel te prikkelen.
Deze ging ik ook eens uitproberen. Al was het maar omdat ik sinds mijn hersenschudding + whiplash van vorig jaar ervaren heb, hoeveel prikkels schermen geven. Oh man, wat een ander gevoel is deze manier van lummelen! Wat een rust in mijn hoofd! En wat een ruimte. Ik vond het zo heerlijk, dat ik gelijk weer een moment prikte!
En toen was de dag daar, waar lummelen in mijn agenda stond. In de middag, om ’s morgens eerst te gaan werken.
Maar.. ik werd die ochtend wakker na een vooral doorwaakte nacht. Met hoofdpijn, melancholische stemming en al.
Tja… planningen zijn er om van af te wijken is tegenwoordig mijn adagio. Dus ik besloot mijn ochtend tot lummelmoment te maken. Even een bak koffie doen bij mijn ouders waar mijn jongste ging spelen. Een lange wandeling met deels een wandelmeditatie. Thuis lekker mijn voeten in een voetenbadje. Lekkere bak thee, cherrytomaatjes en noten. Heerlijke muziek aan. En… een visionboard maken met een heerlijk ontspannen feeling. Lekker knippen en plakken. Voetjes onteelten, insmeren. Nagels lakken. En een lekkere lunch maken.
Deze dame voelde zich weer herboren. En ik was die middag hartstikke productief!
Met enorme wallen.
Dat dan wel 😉
Dat ik zo productief was, is eigenlijk niet zo vreemd. Want uit eindelijk, geeft rust voor je brein enorm veel ruimte. Ruimte voor creativiteit. Ruimte om controle los te laten. Ruimte voor inspiratie.
Lummelen gaat een vast onderdeel van mijn weekroutine worden kan ik je alvast vertellen. I absolutely love it <3
Vertel eens:
Wat is voor jou lummelen?
Doe je het wel eens?
En zo ja, wat levert het je op?
With love,
Leonie
Photo by Liam Simpson on Unsplash